zaterdag 23 juni 2012

Juf is jarig

aanstaande maandag is de juf van mijn kleutertje jarig. Mijn schatje heeft besloten dat mama dan wel even een cadeautje voor juf mag maken. Het mag geen theelichtjesdoosje worden maar een schrijfblokje want juffen moeten veel schrijven.
Moeders is dus aan de slag gegaan met en dit is het resultaat geworden

Het papier heb ik van Cora gehad, de fietsjesstans heb ik in de lokale handwerkzaak gevonden die tot mijn "schrik" ook stansjes verkopen.


binnenkant van het schrijfblokje


ABC lintje en matching papier aan de binnenkant



en nog een closeupje van de stempel die ik bij www.psikhouvanjou.nl had gezien en heel toevallig bracht de postbode hem vandaag samen met de Matroushka tape.

Ale de juf hier niet blij is weet ik het niet.



mijn eerste werkdag ....

na de vakantie is heel ontspannen begonnen. Om 06.00 uur werd ik door geliefde wakker gebeld - ik was al een aantal uurtjes wakker en lag nog lekker in mijn bedje. Even onder de douche gesprongen, we willen toch fris zijn als we onze collegastrijders weer onder de ogen komen, aangekleed, Beautje wakker gemaakt. Hondjes naar buiten gegooid, ontbijtje gemaakt voor moeders en kind, parikaatjes schoon gemaakt voor op het werk (wenn der kleine hunger komt), kindje aangekleed, moeders en kind in de auto om Beautje op de nieuwe BSO af te leveren en op weg naar het werk. Lekker relaxed in de auto, eindelijk weer eens m'n Ray Bannetje op het neusje, alhoewel ik dat ook rustig zonder zon doe, muziekje aan richtig het GGD kantoor in Geleen zo'n kleine 18 km van thuis. Het was niet al te druk op de snelweg en met een snoeiharde David (Bowie) en Freddy (Mercury) luid "under pressure" mee brullend reed ik van de snelweg. Het laatste dorpje voor Geleen lag er nog leker slaperig bij toen ik bij de grote, en volgens mij enige,  t-splitsing in Jabeek naar rechts reed. Mmmmhhhh, een vreemd geluid kroop in mijn oor, juist op het moment dat David en Freddy naar adem snakten, een heel vreemd geluid dat ik nog nooit in dit lied had gehoord - het geluid van heel veel blikjes die kapot worden gestampt. Snel de auto geparkeerd (voor een oprit uiteraard) en even onder de auto gekeken en er omheen gelopen ...... niets te zien. Opgelucht haalde ik adem, klaar voor de laatste kilometers. Auto starten ..... en na één meter was het geluid er weer ..... weer parkeren (nu gelukkig niet meer voor de oprit - dit kan langer duren) en mijn grote vrienden (sinds wij de Renault hebben) de ANWB bellen. Na veel heen en weer "waar precies zit u mevrouw" "In mijn auto waar anders:(" ...... kreeg ik te horen dat het zeker een uur of langer zou duren, ik had ook niet anders verwacht. Even het werk gebeld en aangegeven dat het ietsje later kan worden, auto doet vreemd maar ANWB komt mij redden.
Na bijna 2 uurtjes zie ik de lang verwachte gele auto komen, ANWBmannetje stapt uit (waarom kijken die mannen altijd zo vreemd als ze de combinatie vrouw - auto zien) en vraagt wat er aan de hand is. Verteld dat auto raar geluid maakt, lijkt een beetje op het geluid van een kapotte multiriem (ja, onze Renault heeft vaker ANWBondersteuning nodig gehad) en ja hoor mannetje vraagt mij of ik misschien een lekke band heb. Adem in .... Adem uit .... NEE, HEB IK NIET, ik heb al gekeken ..... en wat die hij, ja hoor .... hij loopt toch even om de auto heen, kijkend naar de banden - vrouwen weten blijkbaar niet hoe zo een lekke band eruit ziet.
ANWBman verteld mij dat hij even met't autotje wil rijden, tuurlijk geen probleem .... hier zijn de sleutels en op het moment dat ik hem, en de auto, zie verdwijnen denk ik "SH.T, mijn tas, mijn beurs, mijn mobieltje ligt in de auto". Na 5, heeeeele lange, minuten zie ik auto weer terug komen. Mannetje stapt uit met een zorgelijke blik in zijn ogen "mevrouwtje, dit gaat duur worden, de koppeling is kapot" ADEM IN ........ zijn we best wel gewend, dure rekeningen, want Renaultje heeft tot nu toe allenmaar dure rekeningen laten zien. En nee, mevrouwtje kan niet naar huis rijden met de auto "laat de auto hier maar staan, ik breng u wel even" eehhhhh, nee .... dat doen we niet, we slepen de auto gewoon terug naar Heerlen. Ik zweer ik zag ineens angstzweet bij mijnheer, nee, dat doet hij niet zo graag (denk aan de combinatie vrouw - auto - slepen), ok .... dan bel je maar even een sleepwagen. Nee, dat was ook niet zooo makkelijk .... HUH????? Of ik wel wist wat ik moest doen als ik werd afgesleept, nee .... weet ik niet maar ik weet wel wat te doen als Renault aan een sleepkabel hangt. Ja, maar die heeft hij niet, alleen aan sleepstang. Dat was het moment dat ik undercoverblond werd, sleepstang?????? Ja, mevrouw, u mag NIET remmen - niet, waarom niet? Ja en u mag ook niet sturen .... HUH? Lijkt mij vreemd maar ok we sturen niet (evil smile op mijn gezicht). Maar u moet ook opletten dat de auto ACHTER mijn busje blijft (nu was ik officieel waterperoxideblondt) .... WAAROM en HOE doe ik dat als ik niet mag sturen? En in de vrij zetten, of nee in de 1 en de voet op de koppeling houden - dus niet, komt in de vrij, ik blijf sturen en zal niet remmen. En nu hang je de stang ertussen, stapt in je busje en sleept mij gvd naar huis - hoezo hoog iritatieniveau.
Ik zweer het 20 meter voor mijn huis stopt mijnheer even, komt met twee omhoog gestoken duimen op het Renaultje af om mij te vertellen dat het toch wel goed was gegaan, jahaaaa ook vrouwen kunnen soms iets. En nu weer terug in de auto en verder.

Dit gebeurde mij begin augustus 2011, vandaag zag ik het stukje weer terug en dacht : ach, wat kan het schelen, we plaatsen ook deze herinnering aan een, niet meer van ons, Renault.

vrijdag 22 juni 2012

Krijg een ietsiebietsie de hik van blogger. Heb iets gedaan ...... andere layout gegeven en nu snap ik er echt niets meer van.

theelichtjesdoosje

afgelopen dinsdag vertelde een van de dames, die op de BSO van mijn kleuter werken, dat zij aanstaande maandag jarig is. LEUK ..... was mijn eerste reactie maar die slikte ik heel snel weer in toen zij verder ging met haar verhaal en aangaf dat drie jaar geleden, op dezelfde dag - haar verjaardag -  haar vader is overleden.
Even heel snel terug rekenend beseft ik dat zij op dat moment ook nog pas zwanger van haar eerste kindje geweest moest zijn ...... jeetje, wat een lading heeft 25 juni voor haar gekregen.
Ik vertelde al dat ik, nog niet zo verschrikkelijk lang geleden, het scrappen heb ontdekt. Veel verder dan een workshop "huis met mini erin" en een dubbele layout (weet echt even niet meer hoe we dat dan noemen) in herfststijl ben ik nog niet gekomen. Maar ik bedacht dat ik voor betreffende dame misschien iets kon maken om aanstaande maandag iets minder donker voor haar te maken ..... een theelichtjesdoos moest het worden - met inhoud uiteraard. Het heeft wat tijd gekost, dacht echt dat het veeeeeeel sneller zou gaan. Het heeft ook nog wat papier, dubbelzijdig plakband en bloed, zweet en tranen gekost - dat krijg je als je de "handleiding" maar half leest daardoor verkeerd plakt en uiteindelijk opnieuw kunt beginnen.
En dit is het resultaat, mijn allereerste, maar beslist niet laatste theelichtjesdoos ..... met inhoud.


doosje open


en nog een closeupje van't blommetje


gebruikt heb ik papier van WeR Memory Keepers Anthologie en't blommetje heb ik met een stans van Tim Holtz gemaakt.




dinsdag 12 juni 2012

Honey, I'm back ....

tenminste zo voelt 't voor mij. Na een, best wel, niet zo heel erg leuke tijd kan ik nu idd zeggen "honey I'm back".
De afgelopen maanden waren zwaar, geen paniek dit gaat geen klaagbericht worden, maar van de meest "vreemde" kanten voelde ik mij super gesteund. Mensen die mij niet persoonlijk kennen maar "alleen" van social media (moeilijk woord voor, in dit geval, Twitter) stuurden mij per tweet en zelfs per kaart en hart onder de riem - lieve schatten, jullie weten niet half hoe goed dit heeft gedaan.
Ik heb begrepen dat ik er "mag zijn", begin mij door jullie zelfs een beetje leuk te vinden (even een beetje theatraal zijn) en heb de leukste dingen, ook over mij, ontdekt.
In 2011 rond deze tijd had niemand mij moeten vertellen dat ik nu paard zal rijden. ECHT NIET was mijn antwoord geweest, en nu ....... ben ik bijna niet meer vanaf te slaan. Na een, meer dan, aarzelende toenadering in november want ....... hey, ze zijn echt wel super groot als je maar 1.62m bent en die poten (sorry benen) met ijzer eronder zijn zeker niet te onderschatten, ben ik nu helemaal in LOVE. De eerste maanden (tot ergens begin april) is mijn instructeur braaf naast mij en't paard mee gelopen, ja ook in draf - die man heeft ondertussen een megaconditie - en durfde ik net nog te ademen boven op het paard in een hoogte waar de lucht al aardig dun werd (ja, zo groot was hij - de ruin dus). En nu ..... de paardenwereld ligt nog net niet aan mijn voeten.
Een andere ontdekking is dat HAKEN echt super leuk is - ja, dat truttige gedoe. Schuld aan  mijn nieuwe verslaving is niemand minder dan Nicollie van http://nicollie.wordpress.com/ . Zelden zo een creatief mens gezien en trotse "adoptiemoeder" van Trippel, Trappel en Ollie - twee heerlijke muizen en een allerschattigste olifant (zegt hun grootste fan). Ikzelf ben ondertussen, dankzij Nicollie, ook eigenaar van een muis - Minnie. Minnie is, dacht ik tenminste, als verstekkeling bij mij aangekomen (ik heb Nicole er toen even op gewezen dat Trippen en Trappel mischien toch wel een jongen en een meisje zijn en dat hun kindje bij mij is). Achteraf hoorde ik dat Minnie het nichtje van T&T is. Madame was op vakantie bij T&T en zette daar de boel op stelten - vakantiehuisje en winkeltje van T&T. Als ik het goed heb begrepen hebben ze haar toen in een enveloppe geduwd en mijn kant op gestuurd. Om een lang verhaal kort te maken: Minnie zet nu hier de boel op stelten, heeft nog steeds geen eigen bed want: matras is te kort, te lang, te breed, te smal, te hard, te zacht, kleur van't beddengoed is jakkie en ga maar zo door. Madame slaapt nog steeds prinsessenheerlijk samen met mij, de twee katten en (in het weekeinde) het baasje in het grote bed. Ik moet hier toch echt iets aan gaan doen want zo klein ze is ze weet alles van breed maken.
Sinds kort ben ik ook into scrappen, niet minder verslavend dan kralen trouwens. Had nooit verwacht dat ik dit ooit leuk zou vinden maar het is geweldig. Zo veel meer dan een fototje op papier plakken en en tekstje erbij zetten (sorry, maar dat was mijn idee). Ik ben er helemaal stil van, je kunt zoveel mooie dingen met papier maken.
Binnenkort zal ik proberen foto's te plaatsen van de dingen die ik gemaakt heb - is nog niet veel. Minnie kennende zal Minnie ook op de foto willen, leren jullie haar ook gelijk kenne. En misschien, als een van de paarden het wil, zal ik wat pics van mijn nieuwe grote liefdes laten zien o.a. een Tinker (goggel het maar even - machtig mooi, zeg ik dan)