vroeger .......

al twitterend las ik gisterende  de volgende tweet "over 5 jaar ben ik 30 jaar.......". GOH, dacht ik dat is jong ..... toen jij geboren werd was ik al 20 lentes jong (ehum). Gelukkig kende ik het twitterende "kuiken" al een beetje en zo ontspon zich, met nog een jonge dame (3 jaar ouder dan het kuikentje), een twittergesprek over vroeger.

Vroeger ..... was alles beter! Dat is iets wat ik toch met enige regelmaat hoor. En het klopt, er waren zeer zeker goede dingen, vernieuwde producten waar wij mee werden geconfronteerd.

Vroeger ..... dat was de tijd dat een TWIX nog als RAIDER in de schappen lag!




De tijd dat je, trots al een pauw, en verschrikkelijk stoer met je nieuwe walkman op je hoofd liep.

Jaja, lieve jonge lezer, toen bestonden geen mp1234tjes! Wij hadden cassettebandjes en de eerste walkman bestond uit stijlvol plastiek, pas later werden ze steviger en gestroomlijnder.

Vroeger, dat was de tijd van Ned. 1, 2 en 3 ..... meer had je niet op je tv. Vaak had men een draagbare tv, heel erg handing, met een vaste antenne, je kon er alle kanten me op.

Een dergelijk vooruitstrevende uitvinding had ook geen afstandsbediening men moest opstaan als men een andere zender op wilde zetten. Sowieso begon de uitzending van bewegend beeld (daarvoor had je testbeeld) pas tegen 17.30 uur. Als ik mij goed herinner begon het met het nieuws of met De Fabeltjeskrant. In het zwart wit - want ook dat hadden we vroeger - zag dat er zo uit.

Al twitterend gingen gisteren werelden open. De mon chi chi kwam weer even langs

het kleine lelijke apendingetje met zijn duim euwig in de mond. Wees eerlijk, wie had hem niet?

 Ook Holly Hobby liet nog een keer haar lieve gezichtje zien en zeker weten wij meiden hadden een exemplaar op ons bed liggen.

Ik wil het niet hebben over ribbroeken in alle soorten en maten, ribbroeken waar moeders, als ze versleten waren en leren applicatie op zette. Liefst in de vorm van een appel of ander fruit.

We hadden My Little Pony, Alf, Mork en Mindy. We kenden appelshampoo wat je als kind zoooo graag gebruikte want dan rook je haar zo lekker.

Naar de bioscoop was toen nog een hele uitstap, de enige manier om naar films te kijken immers niet iedereen had in het begin een videorecorder

en/of een abonnement bij een videotheek.

Ik heb Grease nog op het witte doek gezien, samen met mijn vriendinnen, en was daarna helemaal verliefd op, SORRY, mijnheer Travolta.

Ook de geboorte van Star Wars heb ik in het groot mogen aanschouwen, gewoon zoals het toen was, niet gedigitaliseerd of wat dan ook, gewoon "natural".



Mijn eerste computer was een C64, ja ... goggel het maar even, je hing hem aan je draagbare tvtje en was happy. Hij zag er als volgt uit

We hadden zelfs games, tennis bij voorbeeld! Niet meer en niet minder dan twee bewegende strepen links en rechts en een bewegende punt in het midden die je met je joystick van links naar rechts sloeg en dat dan in combinatie met een zeer irritant BLIEBgeluid.

Vroeger ...... nu ik dit schrijf heb ik het gevoel heel erg oud te zijn, maar dat valt best nog mee! Ik besef wel dat ik veel nieuwe dingen heb mee gemaakt, mijn dochtertje (nu 4) zal later niet meer weten dat er nog iets vóór het CDtijdperk bestond en als zij oude foto's van haar (jonge) mama ziet zal zij het vreemd vinden dat die van een rolletje zijn gekomen (ik denk dat zij mij dan ook verschrikkelijk uncool zal vinden). Als ik terug denk heb ik met al mijn spulletjes een geweldige tijd gehad maar ben toch wel blij dat ik nu achter mijn laptopje zit en niet achter een Commodore 64.

met dank aan @mieke1104 en @ilonkie78

tandarts .....

oke, ik zal het maar toegeven ....... daar ben ik echt heeeeeel erg bang voor!!! Nooit iets engs gebeurt bij de tandarts, nooit ernstige dingen aan mijn gebit gehad, de beroemde beugel als puber, verstandskiezen (dat was minder leuk maar wel om te lachen) 3 kaakoperaties maar voor de rest viel het allemaal wel erg mee. Maar toch, de tandarts en ik zijn geen dikke vriendjes. Best wel lang ben ik niet geweest, uiteraard wel mijn tanden goed verzorgd, het idee aan de gedwongen overgave als ik die stoel in moet. Ik zeg altijd "kijken met je oogjes, niet met je handjes" helaas gaat die vlieger niet op bij de tandarts. Begin dit jaar heb ik de stoute schoenen aangetrokken en heb een afspraak gemaakt bij een angsttandarts in het naburige ziekenhuis in Brunssum. Ontspannen naar de tandarts is het motto "YEAH RIGHT". In januari heb ik het eerste gesprek gehad, na 45 minuten in de wachtkamer gewacht te hebben - geloof mij dat was niet zo heel erg leuk, meer dan één keer dacht ik "ja hoor ik ben pleite" - werd ik naar ik naar binnen gehaald. Tandarts (vrouwelijk) en psycholoog zaten met mijn intakeformulier klaar. Ja het was allemaal heel erg duidelijk ..... ik had, volgens het intakeformulier met bijbehorende vragenlijst, zeer zeker vertrouwen in de medische wetenschap alleen niet zo veel in mijn kunnen als het om vertrouwen, afhankelijkheid en volledige overgave in combinatie met een tandarts gaat. JAJA, het zal wel.......
Na een goed gesprek mocht mevrouw ook heeeel even mijn tanden bekijken - met de oogjes en echt niet met de handen. Ik werd uit gezwaaid met de belofte dat men met mij aan de slag zou gaan, om de ziektekostenverzekering moest ik mij geen zorgen maken dat zou wel goed komen, zij gingen alles regelen. En ja hoor, enige tijd later kreeg ik een keurige brief van mijn verzekering met de mededeling dat mijn angsttandarts met mij aan de slag mag - yeah.
En vandaag is het dan zo ver, ik mag voor de tweede keer naar de tandarts, heb vannacht bijna niet geslapen, ben een beetje onrustig, misselijk en heb buikpijn en weet dat het vandaag verder zal gaan dan "alleen kijken". Weer zal de psycholoog erbij zijn (als hulpverlener heb ik hier best wel een beetje moeite mee aangezien ik de "trukkendoosjes" ken - sorry) ik weet dat men/vrouw vandaag foto's van mijn gebit gaat maken en zoals altijd ga ik weer van het ergste uit. Maar wat de zaak nog het minst leuk maakt is het feit dat mijn geliefde sinds vandaag weer moet werken, zijn vakantie is afgelopen, en hij niet mee kan om mijn hand vast te houden - ZUCHT!

het begin .....

van een nieuwe tuin. Sommingen weten al dat wij, geliefde, kind en ik, ergens dit jaar willen verhuizen. Bij het nieuwe huisje hoort een stukje grond, ik noem het vanaf nu tuin, waar de laatste jaren (sinds 1998) dor omstandigheden van de vroegere eigenaar niets meer in is gebeurd. En als ik zeg niets bedoel ik ook niets, nada, nakkes, nichts, niente, nothing (hhmmm typisch, verschillende talen en overal begint het met de letter N), je zag groen, veel groen, ondoordringbaar groen en nog meer groen. Een paar weken geleden hebben buurman en geliefde al een poging ondernomen om een pad in het groen te slaan, om tenminste helemaal voren aan en stuk van 4x3 meter vrij te krijgen. Na enig gehak, gevloek en gesleep is dit ook gelukt en was de locatie voor de kennel van onze twee "tekkels" klaar, tenminste tot geliefde de hondenhokken die IN de kennel geplaatst moeten worden in levende lijve zag. Zwaar onder de indruk besloot hij dat er toch zeker anderhalve meter aan de kennelplaats moest komen - mijn "dat heb ik je verteld" werd van tafel geveegd. Anderhalve meter meer betekend in realiteit dat het met bruidssluier begroeide prieeltje verwijdert moet worden en iedereen die in de verste verte ooit met bruidssluier in aanraking is gekomen weet dat het zeeeer hardnekkig spul is, mooi maar ooooohhhh zo hardnekkig. De liefste van alle mannen verdween 3 weekjes geleden met een vloeibaar goedje in de tuin om een week later teleurgesteld te constateren dat er (bijna) niets was gebeurd - lieverd was er van uit gegaan dat alles binnen één week verdwenen zou zijn (grote verdwijntruc) helaas mijn schat. Vol moed huurde hij een bermmaaier om weer een tweetal uurtjes in het groen te verdwijnen en ja, dit keer had hij succes, trots, moe maar voldaan vertelde hij mij met glimmende ogen dat nu alles weg was alleen moest er hier en daar nog een "beetje" geharkt worden om het gemaaide groen bij elkaar te krijgen. Zo gezegd, zo gedaan, afgelopen maandag reden wij opnieuw richting tuin en wat zagen mijn ogen ..... idd alles was overzichtelijk plat gemaaid. Zo overzichtelijk dat nu ook de brokken puin, lege emmers, bloempotten en andere tuinattributen te zien waren. We hebben gezellig samen gesleept, gesnoeid (nog steeds meters bruidssluier) en ook een "beetje" gharkt en vandaag springen geliefde en buurman opnieuw in de auto. Dit keer met een aanhanger om alles (nou ja, het begin dan) naar het stort te brengen. Ik, ik blijf lekker thuis, wachten op de verwarmingsmonteur (again) maar dat is een ander verhaal.

cupcakes

.... moesten het worden! Cupcakes wilde Beautje graag uit delen, op donderdag, haar laatste dag voor de schoolvakantie, op haar laatste dag op deze school. Samen hebben wij uitgezocht wat het zou worden. Elk kind zou twee CCtjes krijgen één vanille en één chocoladecupcake. Samen hebben wij de kleuren van de frostings bepaald, uiteraard roze maar ook groen, geel en oranje. Bovenop komt discohagel, en kleine suikerhartjes én minismarties heeft mijn kleine meid mij verteld. Prima, ik zou er wel voor zorgen, op woensdagmiddag, geen probleem ..... toch?
Geen probleem, dacht ik tot woensdagmiddag14.00 uur, het deeg was klaar en erg lekker, ook in nietCCvorm. De oven aangezet, voorverwarmen hoort erbij en binnen no time vlogen mij de zekeringen bijna rond mijn oortjes. Hoofdzekering terug gezet, oven opnieuw aan, erbij blijven staan en verbaasd constateren dat het toch wel een beetje vreemd ruikt, ook meen ik een beetje rook gezien te hebben voordat mijn zekeringen voor de tweede keer vliegles namen. "NEEEEEE, niet nu, niet vandaag, morgen is prima, het liefst pas morgen avond maar NIET NU. NU moet ik CCtjes voor mijn kind bakken" heb ik mij nog wanhopig horen roepen en heb daarna het deeg richting container gedragen. Na een plechtig afscheid, dankwoorden voor, helaas niet, bewezen diensten ben ik snel in de voiture gesprongen en met piepende banden richting stad gereden. Eerste beste parkeerplaats op en ademloos bij action naar binnengestrompeld. Het leek wel alsof alles gratis was, half Limburg stond bij de kassa te wachten en da andere helft doolde door de winkel. Snel greep ik een mandje (hetgeen een grote fout bleek te zijn daarover later meer) en beende door de gangen. 30 kindjes moesten donderdag om 08.30 uur een afscheidscadeautje krijgen, makkie .... toch? Ik voelde de druk groter worden, als het geen CC's worden, wat dan? Mijn oog viel op bekers in verschillende kleuren, ik telde en ja hoor het waren nog 36 bekers die allemaal in mijn, veel te kleine mandje verdwenen. Vlug rende ik verder, achter mij hoorde ik nog een klein kindje door de winkel roepen "kijk mama, die mevrouw heeft een heeeeeleboel bekers gepakt. Dat mag toch niet!!!!" Welles, dit is een noodgeval, dit mag wel .... mompelde ik terug. Voor de vulling van de bekers greep ik naar gummetjes en ELFENKOEKJES. Oh wat was dat mandje klein, met regelmaat vielen de gummetjes of de koekjes uit het mandje. Snel nog een paar pakken lint en een paar rollen folie gezocht. Met de rollen tussen kin en borst, het mandje in beide armen, de handen beschermend over mijn prooi liep ik richting kassa, gelukkig was de rij iets minder lang en stond ik niet veel later warm en rood bij mijn auto. Klus een was geklaard, nu nog naar huis, even een paar bekertjes met gum en ELFENKOEKJES vullen, folie met lintjes eromheen bevestigen en klaar was ik om mijn schatje naar huis te halen. Al hoewel het geen CC's waren was mijn meissie blij met wat zij zag.
Donderdag ochtend vroeg zij mij al om 06.30 uur of wij "nu naar school gingen". Mijn antwoord dat het toch echt nog een beetje te vroeg zou zijn wuifde zij weg met "dan wachten wij toch buiten op het bankje". We hebben toch maar lekker thuis gewacht en om 08.30 uur heeft mijn kindje trots "gevulde bekertjes" uitgedeeld.

Uiterlijk......

...... we kunnen zeggen wat we willen, maar diep in ons hartje willen wij allemaal goed voor de dag komen. Uiterlijk speelt een grote rol in ons bestaan, uiterlijk bepaald de ooooohhh zo belangrijke eerste indruk en op ons uiterlijk worden wij, helaas, vaak genoeg afgerekend. Is men "te dik" heeft men geen zelfbeheersing, is men "te dun" is men niet gezellig - we hebben het altijd over de gezellige dikke en niet over de gezellige dunne.
Ook het uiterlijk van een blog moet aan bepaalde regels voldoen: modern, makkelijk leesbaar, overzichtelijk, leuk, lief, duidelijk, romantisch en ga maar zo door. Als gloednieuwe blogger ben ik uiteraard ook bezig met het uiterlijk van mijn blogje en ik heb zojuist iets op het www gevonden dat ik graag met jullie wil delen. http://shabbyblogs.com/ is een site, volgens mij amerikaans, waar je helemaal voor FREE de HOTTEST BLOG COUTURE kunt krijgen, en wees eerlijk: willen we dat niet allemaal!
Mij zullen jullie er vaker vinden en blogje zal met regelmaat een nieuw uiterlijk krijgen.

volgen ....

..... gisteren was mijn grote dag! O.K. niet zo groot als mijn trouwdag en de geboorte van ons kindje maar toch een bewegend moment in mijn leven. Gisteren werg mijn weblog geboren, ik noemde het liefdevol "het begon op een maandag in juli" en na een korte inprentingsfase gingen blog en ik aan de slag.
Samen bouwden wij wat nu op dit moment voor de wereld zichtbar is: een samenraapsel van letters en woorden die samengevoegd een verhaal vormen. Uit het gehele land stroomden gisteren de felicitaties binnen en bewonderden lieve mensen het kleine blogje. Men gaf aan mij te volgen en snel had ik ook al 3 (ja .... drie) volgers. Vol trots bekeek ik het resultaat tot ik een vraag omhoog voelde borrelen. Ik vroeg mij af hoe mensen mij kunnen volgen en gooide snel de vraag op Twitter. Even snel kreeg ik antwoord van een lief Twittervriendinnetje.  Haar antwoord was bijna té simpel om in woorden te vatten maar ik zal het proberen "je drukt op VOLGEN" stond op he scherm van mijn BBtje. Ja!dacht ik, dat kan ik! en ging op zoek naar de knop VOLGEN ...... op het scherm, onder het scherm, toetsenbord afgezocht, onder het laptopje gekeken ...... niets te vinden. Een beetje verward deelde ik mijn probleem opnieuw, en weer kreeg ik snel een lief antwoord van hetzelfde Twittervriendinnetje, zij vertelde dat links boven het woord VOLGEN staat en dat ik alleen maar daar op hoef te drukken - de rest zou vanzelf gaan. Klinkt simpel, vooral met deze zeer duidelijke routebeschrijving maar helaas ...... mijn pasgeboren blogje liet mij nog steeds niet zien waar ik kan volgen. Licht wanhopig twitterde ik terug "ik zie het niet .... en ja bril zit op mijn neus" waarop ik enkele lange minuten niets meer hoorde. Tot het moment dat het rode lampje op mijn BB verlossend vertelde dat weer een nieuwe tweet op mij stond te wachten, haastig en met bibberende handen, hopend op het verlossende VOLGENknopje opende ik de TWEET om te lezen "ik heb je een mail gestuurd".
Mails zijn goed, mails zijn duidelijk en ook voor mij, nieuweling op socialmediagebied (whateverthatmaybe), goed te snappen. Lief Twittervriendinnetje had zelfs een afbeelding als bijlage aan de mail gehangen en ter verduidelijking een pijltje geplaatst om aan te geven waar ik VOLGEN kon vinden. Ik vergeleek de afbeelding met mijn blogje, centimeter na centimeter met elkaar vergeleken te hebben kwam ik tot één conclusie: ik heb geen VOLGENknop. Nadat ik mijn hart had uitgeschud vroeg Twittervriendinnetje mij zelfs nog, niets snappend van de zorgelijke situatie, of mijn computer ziek zou zijn. Nee toch, dat kan niet flitste door mijn hoofd, zouden zij, blogje en de computer, een virusje hebben???? Angstig zocht ik gelijk contact met de deskundigen op het gebied van ....., in Google Help hoopte ik de oplossing te vinden en zette mijn probleem op het blogforum (net als elke jonge moeder betreed ik nu werelden waar ik van te voren niet van wist dat zij bestonden). Vandaag ontving ik een antwoord, men vroeg mij naar mijn browser en of ik al had geprobeert om mijn cachegeheugen en mij cookies te wissen. Nou is er met mijn geheugen vrijwel niets aan de hand maar toen ik dit bericht las voelde ik mij ineens erg blond(T) ...... browser, cachegeheugen ..... zwaar onzeker belde ik mijn buurman die godzijdank wist wat mijn browser is en mij ook kon vertellen hoe ik mijn geheugen  en de koekjestrommel moet wissen. Ik heb het gedaan, ik heb gewist alsof mijn leven ervan afhangt, zelfs drie keer het geheugen en drie keer de koekjestrommel gewist en wat heeft het mij opgeleverd ....... NIETS, ik kan nog steeds niet VOLGEN. Samengevat, ik heb mijn verhaal opnieuw op het forum geplaats, mijn frustratie even van mij afgeschreven en wacht nog steeds op het moment dat ik kan VOLGEN

laatste dag op school ...

.....aanstaande donderdag is het de laatste schooldag voor de zomervakantie. Voor dochterlief betekend deze dag ook "afscheid van de basisschool" ..... tenminste van de basisschool waar zij nu op zit. Het zou niet goed zijn als zij met haar 4 jaar al naar een "grote"school zou moeten.
Afscheid van school omdat wij Heerlen zullen verlaten en in het naburige Landgraaf gaan wonen en ons kindje daar een nieuwe groep 2 met nieuwe kindjes en een nieuwe juf zal bezoeken. Uiteraard zal, voor het zover is, eerst nog getrakteerd moeten worden in haar huidige groep. En dit betekend, zo vreemd het misschien ook zal zijn, stress voor mama! Als moeder wil je graag, en durf het niet te ontkennen, goed in de schijnwerpers staan en daar hoort ook bij dat de traktaties aan bepaalde eisen moeten voldoen. Waar vroeger het, met een gezichtje opgevrolijkte mandarijntje genoeg was ,komt Beau tegenwoordig naar huis met hightechwaterpistolen, knapzakjes met wisselende inhoud en komplete accesoirepaketjes voor in een zandbak. Gelukkig trekt mijn kind zich niets aan van de onderlinge race naar de leukste traktatie en heeft alleen één wens: cup cakes. Ik hoor iedereen al denken "dat is geen probleem, toch" en inderdaad, het maken van een basic CC is geen probleem maar men vergeet gauw de toppings. Een wereld is voor mij als moeder opengegaan op het moment dat ik mij in de cup cake heb verdiept! Ik praat hier niet over de "ordinaire" muffin - wat het verschil ook mag zijn - maar over de CUP CAKE. Je kunt het zo gek niet bedenken en het bestaat in de wereld van de CC, de verlijdelijke, de gezonde, de feestelijke (voor bruiloften en andere partijtjes), de hartige en de gezonde CC. Je hebt papieren vormen om in te bakken en papieren vormen om te presenteren, CCetageres, CCtransportdoosjes en ga maar zo door.
De ervaren CCbakster maakt zelf haar glazuur, marshmallowfondant en versiert haar CC met flinterdunne zelfgedroogde plakjes fruit of groene-thee poeder.
Gelukkig is al dit "nebensache" voor mijn Beautje, zij droomt van een mand vol simpele vanille en chocolade cup cakes http://hetbegonopeenmaandaginjuli.blogspot.com/p/alles-wat-lekker-en-goed-is.html met "ietsleukserop" en een folietje eromheen. En dat zal zij krijgen ook!!!!!!!

mijn eerste ...

Ik ben er al een paar dagen mee bezig geweest. Heb slapeloze nachten gehad, menig medetwitterar om raad gevraagd, voorbeelden bekeken, gewikt en gewogen, gewogen en gewikt, getwijfeld, gedroomd en opnieuw getwijfeld. Vandaag heb ik het gedaan!!!!! Vandaag heb ik de stoute schoenen aangetrokken, ben achter mijn Toshiba geklommen - ik heb ergens gehoord dat het "actief" is als je erachter zit en "passief" als je ervoor zit, het zal allemaal wel - dus ik zat heel actief achter mijn laptop en heb een blog gecreërd.
Het lijkt wel de aanloop tot een bevalling zo spannend voelt het, je weet wat het gaat worden: een blog! Maar je (ik in dit geval) weet er niets vanaf. Hoe zal het eruit zien, zal het moeilijk of juist makkelijk worden, zullen anderen het leuk vinden......... twijfels die mij uiteindelijk niet hebben tegengehouden.
De eerste stappen zijn snel gezet, ik meld mij aan, geef zeer beknopte informatie over mijzelf en heb ..... een blanco blog. Vol verwondering staar ik naar mijn nieuwe scherm, huiverig beweeg ik mijn pijltje over het scherm druk haast onwennig op mijn muis en tast mij onderzoekend door het duister dat mijn blog is. Angstzweet is voelbaar, bang om iets fout te doen .... de wereld kan het nu immers zien ..... begin ik aan mijn eerste bericht, dit bericht. Mijn kindje is geboren, nu heet het kennis maken met elkaar en aan elkaar wennen. Net als in november 2006 toen mijn dochtertje is geboren moet ik opnieuw uitzoeken hoe alles werkt. Ik zag al gadgets, labels, instellingen, statistieken en ontwerpen langsvliegen en ben heel benieuwd waar deze reis mij overal naar toe zal brengen.