What's cooking .....

"toastjes" ..... dat was het antwoord toen ik minniemij laatst vroeg waar ze zin in had (avondetentechnisch). Aangezien we toch nog in de auto zaten, even snel bij de lokale winkel op de rem getrapt en, samen met mijn lekkerbekje, de winkel nog net niet leeg gekocht.
Schatje van mij had allerhande suggesties .... salades, vleesjes, verschillende soorten toastjes "en die doen we dan in een koekjestrommel, dan blijven ze lekker".
Een keer thuis aangekomen kon het niet snel genoeg gaan, honden moesten snel, snel naar buiten en eten krijgen en de katten wisten ook niet wat er gebeurde - zijn nog nooit zoooo snel geknuffeld en gevoerd. Zelfs moeders moest snel, snel zijn ..... okee dan, omdat jij het bent mijn schatje. Lieffie kwebbelde mij de oren, bijna, van mijn hoofd, stond in de keuken opgewonden dribbelend met een dienblad klaar om alles erop te zetten. Uiteraard, want ik ben toch al 5, mocht zij de toastjes helemaal zelf smeren. Mijn kleine schat heeft er enorm van genoten, zelfs zooooo veel dat we de dag erna ook weer "getoast" hebben.



Lucky ....... cat

Vandaag ben ik weer lekker met papier bezig geweest. Net als gisteren heb ik een van mijn katten "bewerkt".
Dit keer was Lucky aan de beurt, ik heb gisteren al het een en ander over hem verteld behalve dat het een ramp is om deze actieve jongen op een foto "vast" te kunnen leggen. Jullie moeten mij vergeven maar de foto van mijn knappe jongen is wazig (hij is sneller dan ik)

Ook bij Lucky heb ik een dienblad als achtergrond gebruikt. Beplakt is het met papier uit de serie Life by the sea van Maja Design. De stansjes van Lin en Lene passen er leuk bij. Het lint lag nog in mijn la te niksen.

Genoeg verteld, hier zijn de foto's

 

True Beauty

Ik heb twee lieve kattepoesjes, een kater die naar me toe komt als ik Lucky roep en dan nog diva Spike. Beide zijn HKTkatten die mijn hart hebben gestolen.
 Zoals het hoort heb ik te "springen" als zij mij roepen en vooraal veel knuffels te geven als zij erom vragen.
 Lucky is de makkelijke van mijn twee schatjes, altijd in voor een knuffel, nooit sjaggie, heeft nog nooit gebeten (behalve de zachte liefdesbeetjes) of gemeen zijn nagels gebruikt.Rond half vijf in de morgen is hij wakker en begint met de lamellen in de slaapkamer te spelen, zolang je blijft doen alsof je slaapt zal hij je met rust laten ...... maar let op als hij in de gaten heeft dat je doet alsof ..... je zult weten dat het tijd is om te eten. Het enige probleem wat er bij hem is, is dat hij een gemene voedselintolerantie heeft, met specialvoer is het een beetje te doen maar hij blijft last van zijn buik en van diaree houden. Maar, het mag de pret van Lucky niet drukken .... het is en blijft een MEGAleuke kater.
Spike, ik noemde haar al een diva en dat is zij! Als Spike niet wil of als als je ook maar iets verkeerd kriebelt of tijdens het aaien niet genoeg verdere aandacht aan haar besteed (tegelijkertijd tv kijken) dan zal zij duidelijk maken dat dit NOT DONE is. Spike gebruikt nagels en tanden en je zult het voelen ook. Als je het hier niet mee eens bent zal zij eerst lelijk kijken, mogelijk nog een tik geven, en daarna verdwijnen. Maar een diva is geen diva zonder aandacht, Spike is meestal al binnen 5 minuten terug en zal de trukkenkastdan dan ook helemaal open te trekken om weer in goede aarde te vallen.
Ik heb onlangs een paar fototjes gemaakt van mijn twee liefjes, gisteren heb ik Spike "onder handen" genomen en dit is het resultaat.

Als ondergrond heb ik, een soort, dienblad gebruikt. Daar heb ik twee  keer het mooie dessinpapier van Bo Bunny op geplakt, een keer de Et Cetera serie en de daarbij passende a gift of love. Bloemen zijn met de stansen van Tim Holtz gemaakt ook hier weer Bo Bunny gebruikt dit keer in combinatie met muziekpapier.

Al een paar dagen liep ik met het idee om aan de kaartenchallenge van het SA (scrappers anonimous) forum mee te doen. Ik die tot nu toe welgeteld 1 kaart (zonder voorbeeld) heeft gemaakt was in mijn hoofd constant bezig met die ene "winnende" kaart ;). De kaart moest aan het volgende voldoen:

• veel roze
• bloemen
• en een tag of label hebben

Meerdere pogingen hebben om "ditkanechtniet" - redenen al vroeg de weg naar de papierbak gevonden. Al klagende, over mijn kaartenonkunde en niet aanwezige roze patroonpapier, vertoonde ik mij weer eens op het forum waar ik van lieve medestrijders virtuele schouderklopjes kreeg. Maar het allerleukste was toch wel de dikke enveloppe die afgelopen vrijdag op mijn deurmat viel. Een van mijn medeverslaafden had mij een een mooi stapeltje roze papier inclusieve embelishments gestuurd - zoooo lief van haar. Nu weet ik dus ook wat een RAK (random act of kindness) is.
De inhoud van de enveloppe bekijkend kwam mijn kaartenschallengmojo ineens op gang, gisteren heb ik gestanst, geknipt, gestempeld en geplakt en het resultaat is een best wel leuke kaart met de naam "ik hou van Holland en mijn roze bril"

Als dit niet roze genoeg is weet ik het niet meer!

blinde crop

afgelopen vrijdag deed ik voor de eerste keer mee aan een "blinde crop". Wist ik veel wat mij stond te wachten. Uiteindelijk is het niet meer en niet minder dan "het volgen van voorgegeven stappen" en je laten verrassen met wat er op het einde voor je zal liggen.
Ik wist van begin af aan dat het om een kaart zou gaan en ik wist de maten van het papier - dat is wel handig omdat je op deze manier het papier alvast kunt kiezen en alles klaar kunt leggen, tijdens de blinde crop is daar te weinig tijd voor. Bij een "blinde crop: is het de bedoeling dat je achter de PC zit en de stappen volgt die iemand anders (een persoon) om de, zeg maar, 5 minuten op het scherm zet. Braaf als ik ben .... kuch ... volg ik blind en dit is mijn resultaat:

 

Voor een eerste "blinde crop" is het resultaat niet slecht ..... al zeg ik het zelf.

Memories ....

In april van dit jaar heeft een, mij dierbare, collega te horen gekregen dat hij een ernstige vorm van longkanker heeft waar niets meer aan te doen is. Om de kwaliteit van zijn leven te verbeteren (tenminste dat neem ik aan) krijgt hij chemotherapie waar hij telkens weer opnieuw flink ziek van is.
Woensdag is hij jarig, de BIG 50, ik ben benieuwd hoe zijn dag zal zijn, hoe het met hem gaat en of hij en zijn vrouw van deze dag kunnen genieten en samen nieuwe herinneringen kunnen maken.
Normaal gesproken doen wij op ons werk niets met verjaardagen, tenminste niets met persoonlijke cadeaus maar deze keer wil ik het anders doen.
De afgelopen dagen ben ik bezig geweest en heb voor mijn collega en zijn vrouw en herinneringendoos gemaakt. Een doos waar je tastbare herinneringen in kunt stoppen zoals dat zakje suiker uit dat strandtentje in St. Tropez (waar zij nog naar toe willen) of die ene foto waar hij zo een gek gezicht trekt, dat boodschappenlijstje van haar voor hem. Je kunt het denk ik zo gek niet verzinnen overal kleven dierbare momenten en herinneringen aan.
Ik hoop dat mijn cadeau in goede aarde valt en dat zij mij niet al te bemoeizuchtig vinden zij veel gebruik kunnen maken van mijn cadeau.

Memories

ik wilde de letters in dezelfde kleuren als het papier hebben, als je heel goed kijkt (boven de schaduw) kun je het misschien zien

tekst in de doos

voorkant van de herinneringen

en nog een kaart in dezelfde stijl

Vanavond pak ik de doos in en zet hem morgen op kantoor. Collega heeft verteld dat hij woensdag even naar het werk zou komen. Helaas zal ik hem niet zien omdat ik dan niet op kantoor ben.

en nog een cadeau ......

dit keer voor een van de dames voor de BSO waar mieniemij op zit. De jonge dame is voor de eerste keer mama geworden - van een zoontje - en heeft nu al besloten dat ze hier (de bevalling) dus "echt geen zin" meer in heeft. Ik zou zeggen "we spreken elkaar over een jaartje of zo nog een keer".
Hoe dan ook, de kersverse ouders en zoonlief hebben een cadeautje verdient en in plaats van de eerste de beste babyshop binnen te rennen en daar iets uit te zoeken dacht ik "laat eens iets zelf maken". Aangezien de scrapkoorts mij nog steeds (en steeds meer en meer) in zijn, of is en haar, greep heeft moet uiteraard papier aan het cadeau te pas komen. Na, heel veel, denken, wikken en wegen en weer denken zag ik in een scraptijdschrift een alleraardigst kaartje, in een alleraardigst papiertje. Helaas voor mij, geluk voor de betreffende scrapshop "moest" ik het papier bestellen - arme ik heeft ook echt geen enkel velletje papier in huis (schrijft dit met een trillende onderlip). En dat is ook echt zo ...... wat een cadeau voor een jongetje betreft dan ...... kuch.
Papier is deze week aangekomen, de stad in en een doosje gekocht, met angstzweet in mijn handen weer naar huis want "stel je voor het lukt niet" of "het zal wel stom worden". Hoe dan ook ik ben begonnen met het kaartje ..... zie hier

en nu een beetje van de zijkant

De oplettende lezers van het "vakblad" zullen herkennen dat dit een ordinaire kopie is maar ik zeg altijd "beter goed gekopieerd dan helemaal geen ideeën".

Na het kaartje twee dagen gezwoegd en gevloekt (zachtjes in mijn hoofd) om van een saai (in mijn ogen dan) doosje een leuk babydoosje te maken. Ik ben begonnen om het donkerbruine doosje van binnen met witte latex te bewerken (leek mij gewoon leuker). Daarna met crèmekleurig cardstok het hele doosje beplakt - van buiten dan want binnen was al gebroken wit of whitewash of hoejehetookwiltnoemen.

Nadat het, vroeger donkerbruine saaie, doosje een crèmekleurig, net zo saai, jasje had gekregen ben ik begonnen om "het met de "rest" van het patroonpapier verder aan te kleden. Als laatste nog met distress ink bewerkt en een paar knopjes erop geplakt en hier is het resultaat

voorkant

bovenkant

en de binnenkant

al met al een geslaagd doosje, denk ik. Nu maar hopen dat de verse ma en pa ook zo denken.

Juf is jarig

aanstaande maandag is de juf van mijn kleutertje jarig. Mijn schatje heeft besloten dat mama dan wel even een cadeautje voor juf mag maken. Het mag geen theelichtjesdoosje worden maar een schrijfblokje want juffen moeten veel schrijven.
Moeders is dus aan de slag gegaan met en dit is het resultaat geworden

Het papier heb ik van Cora gehad, de fietsjesstans heb ik in de lokale handwerkzaak gevonden die tot mijn "schrik" ook stansjes verkopen.

binnenkant van het schrijfblokje

ABC lintje en matching papier aan de binnenkant

en nog een closeupje van de stempel die ik bij www.psikhouvanjou.nl had gezien en heel toevallig bracht de postbode hem vandaag samen met de Matroushka tape.

Ale de juf hier niet blij is weet ik het niet.

mijn eerste werkdag ....

na de vakantie is heel ontspannen begonnen. Om 06.00 uur werd ik door geliefde wakker gebeld - ik was al een aantal uurtjes wakker en lag nog lekker in mijn bedje. Even onder de douche gesprongen, we willen toch fris zijn als we onze collegastrijders weer onder de ogen komen, aangekleed, Beautje wakker gemaakt. Hondjes naar buiten gegooid, ontbijtje gemaakt voor moeders en kind, parikaatjes schoon gemaakt voor op het werk (wenn der kleine hunger komt), kindje aangekleed, moeders en kind in de auto om Beautje op de nieuwe BSO af te leveren en op weg naar het werk. Lekker relaxed in de auto, eindelijk weer eens m'n Ray Bannetje op het neusje, alhoewel ik dat ook rustig zonder zon doe, muziekje aan richtig het GGD kantoor in Geleen zo'n kleine 18 km van thuis. Het was niet al te druk op de snelweg en met een snoeiharde David (Bowie) en Freddy (Mercury) luid "under pressure" mee brullend reed ik van de snelweg. Het laatste dorpje voor Geleen lag er nog leker slaperig bij toen ik bij de grote, en volgens mij enige,  t-splitsing in Jabeek naar rechts reed. Mmmmhhhh, een vreemd geluid kroop in mijn oor, juist op het moment dat David en Freddy naar adem snakten, een heel vreemd geluid dat ik nog nooit in dit lied had gehoord - het geluid van heel veel blikjes die kapot worden gestampt. Snel de auto geparkeerd (voor een oprit uiteraard) en even onder de auto gekeken en er omheen gelopen ...... niets te zien. Opgelucht haalde ik adem, klaar voor de laatste kilometers. Auto starten ..... en na één meter was het geluid er weer ..... weer parkeren (nu gelukkig niet meer voor de oprit - dit kan langer duren) en mijn grote vrienden (sinds wij de Renault hebben) de ANWB bellen. Na veel heen en weer "waar precies zit u mevrouw" "In mijn auto waar anders:(" ...... kreeg ik te horen dat het zeker een uur of langer zou duren, ik had ook niet anders verwacht. Even het werk gebeld en aangegeven dat het ietsje later kan worden, auto doet vreemd maar ANWB komt mij redden.
Na bijna 2 uurtjes zie ik de lang verwachte gele auto komen, ANWBmannetje stapt uit (waarom kijken die mannen altijd zo vreemd als ze de combinatie vrouw - auto zien) en vraagt wat er aan de hand is. Verteld dat auto raar geluid maakt, lijkt een beetje op het geluid van een kapotte multiriem (ja, onze Renault heeft vaker ANWBondersteuning nodig gehad) en ja hoor mannetje vraagt mij of ik misschien een lekke band heb. Adem in .... Adem uit .... NEE, HEB IK NIET, ik heb al gekeken ..... en wat die hij, ja hoor .... hij loopt toch even om de auto heen, kijkend naar de banden - vrouwen weten blijkbaar niet hoe zo een lekke band eruit ziet.
ANWBman verteld mij dat hij even met't autotje wil rijden, tuurlijk geen probleem .... hier zijn de sleutels en op het moment dat ik hem, en de auto, zie verdwijnen denk ik "SH.T, mijn tas, mijn beurs, mijn mobieltje ligt in de auto". Na 5, heeeeele lange, minuten zie ik auto weer terug komen. Mannetje stapt uit met een zorgelijke blik in zijn ogen "mevrouwtje, dit gaat duur worden, de koppeling is kapot" ADEM IN ........ zijn we best wel gewend, dure rekeningen, want Renaultje heeft tot nu toe allenmaar dure rekeningen laten zien. En nee, mevrouwtje kan niet naar huis rijden met de auto "laat de auto hier maar staan, ik breng u wel even" eehhhhh, nee .... dat doen we niet, we slepen de auto gewoon terug naar Heerlen. Ik zweer ik zag ineens angstzweet bij mijnheer, nee, dat doet hij niet zo graag (denk aan de combinatie vrouw - auto - slepen), ok .... dan bel je maar even een sleepwagen. Nee, dat was ook niet zooo makkelijk .... HUH????? Of ik wel wist wat ik moest doen als ik werd afgesleept, nee .... weet ik niet maar ik weet wel wat te doen als Renault aan een sleepkabel hangt. Ja, maar die heeft hij niet, alleen aan sleepstang. Dat was het moment dat ik undercoverblond werd, sleepstang?????? Ja, mevrouw, u mag NIET remmen - niet, waarom niet? Ja en u mag ook niet sturen .... HUH? Lijkt mij vreemd maar ok we sturen niet (evil smile op mijn gezicht). Maar u moet ook opletten dat de auto ACHTER mijn busje blijft (nu was ik officieel waterperoxideblondt) .... WAAROM en HOE doe ik dat als ik niet mag sturen? En in de vrij zetten, of nee in de 1 en de voet op de koppeling houden - dus niet, komt in de vrij, ik blijf sturen en zal niet remmen. En nu hang je de stang ertussen, stapt in je busje en sleept mij gvd naar huis - hoezo hoog iritatieniveau.
Ik zweer het 20 meter voor mijn huis stopt mijnheer even, komt met twee omhoog gestoken duimen op het Renaultje af om mij te vertellen dat het toch wel goed was gegaan, jahaaaa ook vrouwen kunnen soms iets. En nu weer terug in de auto en verder.

Dit gebeurde mij begin augustus 2011, vandaag zag ik het stukje weer terug en dacht : ach, wat kan het schelen, we plaatsen ook deze herinnering aan een, niet meer van ons, Renault.

Krijg een ietsiebietsie de hik van blogger. Heb iets gedaan ...... andere layout gegeven en nu snap ik er echt niets meer van.

theelichtjesdoosje

afgelopen dinsdag vertelde een van de dames, die op de BSO van mijn kleuter werken, dat zij aanstaande maandag jarig is. LEUK ..... was mijn eerste reactie maar die slikte ik heel snel weer in toen zij verder ging met haar verhaal en aangaf dat drie jaar geleden, op dezelfde dag - haar verjaardag -  haar vader is overleden.
Even heel snel terug rekenend beseft ik dat zij op dat moment ook nog pas zwanger van haar eerste kindje geweest moest zijn ...... jeetje, wat een lading heeft 25 juni voor haar gekregen.
Ik vertelde al dat ik, nog niet zo verschrikkelijk lang geleden, het scrappen heb ontdekt. Veel verder dan een workshop "huis met mini erin" en een dubbele layout (weet echt even niet meer hoe we dat dan noemen) in herfststijl ben ik nog niet gekomen. Maar ik bedacht dat ik voor betreffende dame misschien iets kon maken om aanstaande maandag iets minder donker voor haar te maken ..... een theelichtjesdoos moest het worden - met inhoud uiteraard. Het heeft wat tijd gekost, dacht echt dat het veeeeeeel sneller zou gaan. Het heeft ook nog wat papier, dubbelzijdig plakband en bloed, zweet en tranen gekost - dat krijg je als je de "handleiding" maar half leest daardoor verkeerd plakt en uiteindelijk opnieuw kunt beginnen.
En dit is het resultaat, mijn allereerste, maar beslist niet laatste theelichtjesdoos ..... met inhoud.

doosje open

en nog een closeupje van't blommetje

gebruikt heb ik papier van WeR Memory Keepers Anthologie en't blommetje heb ik met een stans van Tim Holtz gemaakt.

Honey, I'm back ....

tenminste zo voelt 't voor mij. Na een, best wel, niet zo heel erg leuke tijd kan ik nu idd zeggen "honey I'm back".
De afgelopen maanden waren zwaar, geen paniek dit gaat geen klaagbericht worden, maar van de meest "vreemde" kanten voelde ik mij super gesteund. Mensen die mij niet persoonlijk kennen maar "alleen" van social media (moeilijk woord voor, in dit geval, Twitter) stuurden mij per tweet en zelfs per kaart en hart onder de riem - lieve schatten, jullie weten niet half hoe goed dit heeft gedaan.
Ik heb begrepen dat ik er "mag zijn", begin mij door jullie zelfs een beetje leuk te vinden (even een beetje theatraal zijn) en heb de leukste dingen, ook over mij, ontdekt.
In 2011 rond deze tijd had niemand mij moeten vertellen dat ik nu paard zal rijden. ECHT NIET was mijn antwoord geweest, en nu ....... ben ik bijna niet meer vanaf te slaan. Na een, meer dan, aarzelende toenadering in november want ....... hey, ze zijn echt wel super groot als je maar 1.62m bent en die poten (sorry benen) met ijzer eronder zijn zeker niet te onderschatten, ben ik nu helemaal in LOVE. De eerste maanden (tot ergens begin april) is mijn instructeur braaf naast mij en't paard mee gelopen, ja ook in draf - die man heeft ondertussen een megaconditie - en durfde ik net nog te ademen boven op het paard in een hoogte waar de lucht al aardig dun werd (ja, zo groot was hij - de ruin dus). En nu ..... de paardenwereld ligt nog net niet aan mijn voeten.
Een andere ontdekking is dat HAKEN echt super leuk is - ja, dat truttige gedoe. Schuld aan  mijn nieuwe verslaving is niemand minder dan Nicollie van http://nicollie.wordpress.com/ . Zelden zo een creatief mens gezien en trotse "adoptiemoeder" van Trippel, Trappel en Ollie - twee heerlijke muizen en een allerschattigste olifant (zegt hun grootste fan). Ikzelf ben ondertussen, dankzij Nicollie, ook eigenaar van een muis - Minnie. Minnie is, dacht ik tenminste, als verstekkeling bij mij aangekomen (ik heb Nicole er toen even op gewezen dat Trippen en Trappel mischien toch wel een jongen en een meisje zijn en dat hun kindje bij mij is). Achteraf hoorde ik dat Minnie het nichtje van T&T is. Madame was op vakantie bij T&T en zette daar de boel op stelten - vakantiehuisje en winkeltje van T&T. Als ik het goed heb begrepen hebben ze haar toen in een enveloppe geduwd en mijn kant op gestuurd. Om een lang verhaal kort te maken: Minnie zet nu hier de boel op stelten, heeft nog steeds geen eigen bed want: matras is te kort, te lang, te breed, te smal, te hard, te zacht, kleur van't beddengoed is jakkie en ga maar zo door. Madame slaapt nog steeds prinsessenheerlijk samen met mij, de twee katten en (in het weekeinde) het baasje in het grote bed. Ik moet hier toch echt iets aan gaan doen want zo klein ze is ze weet alles van breed maken.
Sinds kort ben ik ook into scrappen, niet minder verslavend dan kralen trouwens. Had nooit verwacht dat ik dit ooit leuk zou vinden maar het is geweldig. Zo veel meer dan een fototje op papier plakken en en tekstje erbij zetten (sorry, maar dat was mijn idee). Ik ben er helemaal stil van, je kunt zoveel mooie dingen met papier maken.
Binnenkort zal ik proberen foto's te plaatsen van de dingen die ik gemaakt heb - is nog niet veel. Minnie kennende zal Minnie ook op de foto willen, leren jullie haar ook gelijk kenne. En misschien, als een van de paarden het wil, zal ik wat pics van mijn nieuwe grote liefdes laten zien o.a. een Tinker (goggel het maar even - machtig mooi, zeg ik dan)