oke, ik zal het maar toegeven ....... daar ben ik echt heeeeeel erg bang voor!!! Nooit iets engs gebeurt bij de tandarts, nooit ernstige dingen aan mijn gebit gehad, de beroemde beugel als puber, verstandskiezen (dat was minder leuk maar wel om te lachen) 3 kaakoperaties maar voor de rest viel het allemaal wel erg mee. Maar toch, de tandarts en ik zijn geen dikke vriendjes. Best wel lang ben ik niet geweest, uiteraard wel mijn tanden goed verzorgd, het idee aan de gedwongen overgave als ik die stoel in moet. Ik zeg altijd "kijken met je oogjes, niet met je handjes" helaas gaat die vlieger niet op bij de tandarts. Begin dit jaar heb ik de stoute schoenen aangetrokken en heb een afspraak gemaakt bij een angsttandarts in het naburige ziekenhuis in Brunssum. Ontspannen naar de tandarts is het motto "YEAH RIGHT". In januari heb ik het eerste gesprek gehad, na 45 minuten in de wachtkamer gewacht te hebben - geloof mij dat was niet zo heel erg leuk, meer dan één keer dacht ik "ja hoor ik ben pleite" - werd ik naar ik naar binnen gehaald. Tandarts (vrouwelijk) en psycholoog zaten met mijn intakeformulier klaar. Ja het was allemaal heel erg duidelijk ..... ik had, volgens het intakeformulier met bijbehorende vragenlijst, zeer zeker vertrouwen in de medische wetenschap alleen niet zo veel in mijn kunnen als het om vertrouwen, afhankelijkheid en volledige overgave in combinatie met een tandarts gaat. JAJA, het zal wel.......
Na een goed gesprek mocht mevrouw ook heeeel even mijn tanden bekijken - met de oogjes en echt niet met de handen. Ik werd uit gezwaaid met de belofte dat men met mij aan de slag zou gaan, om de ziektekostenverzekering moest ik mij geen zorgen maken dat zou wel goed komen, zij gingen alles regelen. En ja hoor, enige tijd later kreeg ik een keurige brief van mijn verzekering met de mededeling dat mijn angsttandarts met mij aan de slag mag - yeah.
En vandaag is het dan zo ver, ik mag voor de tweede keer naar de tandarts, heb vannacht bijna niet geslapen, ben een beetje onrustig, misselijk en heb buikpijn en weet dat het vandaag verder zal gaan dan "alleen kijken". Weer zal de psycholoog erbij zijn (als hulpverlener heb ik hier best wel een beetje moeite mee aangezien ik de "trukkendoosjes" ken - sorry) ik weet dat men/vrouw vandaag foto's van mijn gebit gaat maken en zoals altijd ga ik weer van het ergste uit. Maar wat de zaak nog het minst leuk maakt is het feit dat mijn geliefde sinds vandaag weer moet werken, zijn vakantie is afgelopen, en hij niet mee kan om mijn hand vast te houden - ZUCHT!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten